OpenAI Krachtenveld

Wat een prachtig voorbeeld van Powerplay door Sam Altman en de inzet van machtsbronnen in het complexe krachtenveld bij OpenAI. Ik lees erover en ik voel de sensatie van het tenietdoen van zijn ontslag.

Je kunt overal lezen over de interventies die zijn gepleegd in de afgelopen week. Wat me daarbij opvalt is dat Sam veel machtsbronnen in de strijd gooit: netwerk, vertrouwen van medewerkers, onmisbaarheid, informele banden met investeerders, toegang tot informatie, cruciale positie. Daarnaast gebruikt hij Microsoft om een gigantische hefboom te creëren. Een stel meesterzetten achter elkaar in het Krachtenveld.

Maar nu is hij terug en is er een probleem. Want eigenlijk heeft hij het besluit van het Bestuur overruled en is hij op hun stoel gaan zitten. Om te duiden wat er dan gebeurt wil ik je even meenemen naar de drie principes van systemisch werken van Bert Hellinger:

1. Iedereen heeft recht op een plek
2. Er is een natuurlijke ordening
3. Er is balans tussen geven en nemen.

In mijn beleving ontstond de onbalans toen Sam er uit werd gezet en zijn mensen loyaal aan hem bleven. Hem werd het recht op een plek ontzegd terwijl men niet goed zag waarom. Maar bij zijn terugkeer (via de powerplay van Microsoft) doorbreekt hij de natuurlijke ordening. Het is net alsof het oudste kind afdwingt bij zijn ouders dat hij geen huisarrest meer heeft. Door samen te spannen met de kleinere broertjes en zusjes. En door de grote boze buurman even langs te laten komen. Nu dat gelukt is, is de vraag: wie is hier eigenlijk de baas? Het bestuur hoort de baas te zijn maar dat is hier niet meer zo.